هی داد هی بیداد، هر چه بی ویَرد / نکرده کاران بی و داغ و درد  ” سخنی بی پرده با مدعیان نمایندگی مجلس شورای اسلامی در کوهدشت ”  

‍ هی داد هی بیداد، هر چه بی ویَرد / نکرده کاران بی و داغ و درد  ” سخنی بی پرده با مدعیان نمایندگی مجلس شورای اسلامی در کوهدشت به قلم سجاد شفیعی 📰 منتشر شده در شماره ۶۸۲ هفته نامه سیمره/ ۳۱ اَمرداد ۱۴۰۲

بهترین توصیف برای آغاز کلام، معنای مویه ی است که بر پیشانی یادداشت نقش بسته است، ناله ای حزین که به روشنی تصویر امروز کوهدشت را نمایان می سازد: ای داد و بیداد که زمان از دست رفت و کارهای انجام نگرفته به درد و داغی کهنه مبدل گشته است.

آری از اسفند ماه ۱۳۵۸ و اولین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی تا اسفند ماه پیش رو و دوازدهمین دوره  انتخابات، هر چه بر سرمان رفته و می رود، حاصل اش هیچ بوده و هیچ. سهم کوهدشت از این همه سال، فقط عنوان و صفت دهان پر کن « سیاسی ترین شهر کشور » است که نه نانی برایمان داشته و نه آبی به کشتزارهای همیشه تشنه ی این دیار تب دار، جاری ساخته است.

انتخابات برای ما مصداق روشن « تب تند و عرق سرد است ». کارزاری که همیشه چند ماه زودتر از سایر نقاط کشور آغاز می شود، با تب و تاب پیش می رود، اما همین که نتیجه مشخص شده و نماینده منتخب بر کرسی مجلس تکیه می زند، عرق سرد است که بر پیشانی شهر نقش می بندد و از پس این همه انتخابات، فقط و فقط فقر و بیکاری مفرط، فلاکت، مهاجرت جوانان نخبه به سایر شهرها و شهرستانهای کشور، افسردگی و ناامیدی، بزه کاریِ برآمده از بیکاری و نداری و هزاران هزار سه نقطه … دیگر است که برایمان مانده تا همان تیتر معروف « کوهدشت کوچک تهران بزرگ را بلعید » همچنان و پس از سالها هنوز هم عینیت داشته باشد. از محمد رضا عباسی فرد تا محمدرضا مبلغی،  هر کس آمد و رفت، از اصولگرا تا اصلاح طلب( راست و چپ)، ملبس یا کت  شلواری، تک دوره ای تا سه دوره ای، هر چه بود و هست، فقط شعار بوده و تکرار همان شعارهاست که سهم مردم شده. که اگر اینگونه نیست و کسی مدعی دفاع از عملکرد نمایندگان ادوار است بیاید و صادقانه بگوید که نتیجه ی عینی و روشن آن کجاست؟! بسم الله. مگر نه اینکه چهره خسته و فرتوت شهر، روز به روز رنگ و رو رفته تر و پیرتر می شود؟ به عنوان یک نمونه ی دَم دستی، تنها فضای سبز معروف شهر، پارک زنده یاد دلیجانی، به عنوان یکی از الزامات و مقدمات اولیه توسعه شهری که آنهم از ما دریغ شده، عکس های دیروز اش از وضعیت امروز بهتر است و چهار نسل پدربزرگ، پدر، پسر و نوه، خاطرات نوجوانی، جوانی، میانسالی و پیری شان را در گوشه گوشه ی خاک گرفته اش، به خاک سپرده اند؟

کوهدشت، زخم خورده ی سیاست بازان و صحنه گردانانی است که چهل و چند سال است میدان را قرق کرده و همچنان خود را همه فن حریف می دانند! طبیبانی مدعی که سالهاست یا اینطرف بازی بوده اند یا آن طرف، یا برنده بوده اند که فقط برای خود اندوخته اند، یا بازنده، که رفته اند و تا چهار سال بعد پشت سرشان را نگاه هم نکرده اند. اینان نه تنها درمان و حتی مُسکن، که نمک پاش دل ریش مان شده اند. آقایان بی تعارف می گویم، به قول حضرت حافظ: « دردم نهفته، به ز طبیبان مدعی ». با چه روی امروز به میدان آمده و مردم را به بازی فرا می خوانید آنهم در شرایطی که کارد به استخوان رسیده و زخم به عفونت نشسته.

روزی که روزش بود و بوی بهبود از اوضاع جهان می آمد، کاری نکردید و فقط خودتان بودید و خودی هایتان! آن روزها هرچه نداشتیم، لااقل امید به بهبود در نهادمان بود که انگیزه می آفرید و توشه ی راهش می کردیم. امروز چه؟ دلمان به چه و به که خوش باشد! از سور و سات کشوری اش چه نصیب این شهر و مردم اش شده که از عروسی شما عایدش شود؟! از این طبخ و مطبغ سالهاست فقط دود به چشممان رفته و آروغ ناشتایتان نصیب مان شده.  بگذارید بی پرده بگویم، به قول سیمین خانم بهبهانی: وقتی به بوی سفره همسایه مغز و عقل بی اختیار معده شود اشتها شود بگذار در بزرگی این منجلاب یاس دنیای ما (من) به کوچکی انزوا شود  

ما را به حال خراب خود واگذارید و به همان لقمه ی چربی که از پس چهل و چند سال بازی گری سیاسی بر سفره دارید بسنده کنید! که از طمع قدرت شما طعامی نصیب مردم این شهر نخواهد شد و حاصل فقط سرخوردگی نخبگان و شایستگانی است که سالهاست نردبان ترقی شما بوده اند.